List do przyjaciela terapeuty. Z cyklu Dotyk, zbiór opowiadań w odcinkach

Zadałeś tyle pytań o relacje, terapię, cele, porównania, że odpowiem tylko na niektóre.

– Pytałeś o porównania. Zarówno w terapii jak i w życiu prywatnym, porównania do innych są czasem zgubne, zwłaszcza jeśli potraktujemy je jako schemat. Podejdź to tego indywidualnie. Sam cierpliwie uczę się nie porównywać do innych, tym bardziej do ich potrzeb. Bo to są ich potrzeby. Czy ty to rozumiesz? Możesz, ale niczego nie musisz udowadniać.

Zrób pierwszy krok dla siebie lub dla bliskiej osoby. Jeśli ten krok jest czegoś wart, to ludzie zauważą. Ale jeśli zrobisz pierwszy krok, tylko po to aby ludzie zauważyli, to co ci z tego przyjdzie? Uznanie? Zauważenie? Odpowiedz sobie sam.

Nie myl tego z brakiem ambicji, to jest raczej pokora lub też upajanie się samą drogą. Wiem że wolisz konkretne cele, z przejęciem czekasz co przyniesie jutro. Ja zaś od pewnego czasu żyję dniem dzisiejszym. Nie z dnia na dzień, po prostu jutro to dla mnie dzisiaj. Na pewne sprawy mam wpływ, a na inne nie.

Możliwe że dla ciebie liczy się przede wszystkim cel, dla mnie zaś sama droga. (…)

– Pytasz dlaczego już nie zajmuję się terapią, zabiegami typowo leczniczymi, ponoć byliśmy w tym dobrzy. Sugerujesz, że szkoda takich doświadczenia i w ogóle.